آزمايش آزمايشگاهی

آزمايش آزمايشگاهی چیست؟

آزمایش دقیق ترین و در عین حال پیچیده ترین شکل پژوهش علمی است. یکی از ویژگی های عمده این روش کنترل است و با عنایت به این ویژگی است که پژوهشگر توانایی تعیین روابط علت و معلولی بین متغیرهای مورد پژوهش را دارد. آزمايش آزمايشگاهی نوعي پژوهش است كه در آن واريانس و پراكندگي تقريبا تمام متغير هاي مستقل تاثيرگذار احتمالي بر مساله مورد مطالعه در حداقل نگهداشته مي شود.

اين امر با محدود سازي پژوهش به يك موقعيت فيزيكي جدا از موقعيت عادي زندگي و با دستكاري يك يا چند متغير مستقل تحت شرايط كاملا مشخص، كنترل شده انجام مي گيرد. پژوهش آزمایشی روشی است که به منظور بررسی روابط علت و معلولی طراحی شده است.

اهداف آزمايش آزمايشگاهي

آزمايش آزمايشگاهی وسيله اي است براي مطالعه روابط تحت شرايط ناب و بدون آميختگي، مانند اين كه آيا “الف” به “ب”مربوط است ؟ رابطه چقدر قوي است ؟ اين رابطه تحت چه شرايطي تغيير مي كند؟

آزمون پيش بيني هاي استخراج شده از چارچوب نظري در مرحله اول و پژوهش هاي ديگر در مرحله دوم آزمايش، اصلاح نظريه ها و فرضيه ها و تدوين فرضيه ها در ارتباط با ساير فرضيه هاي آزموده شده به صورت آزمايشي يا غيرآزمايشي و كمك به توسعه علم.

تفاوت  آزمايش هاي ميداني و آزمايشگاهي

تفاوت آزمايش آزمايشگاهی با میدانی به ميزان يا درجه كنترل متغيرها مربوط مي شود. آزمايش آزمايشگاهي ازحداكثر كنترل برخوردار است ولي آزمايش هاي ميداني باكنترل كمتري اجرا مي شود. آزمايش هاي آزمايشگاهي براي آزمون جنبه هايي از نظريه هاخوب هستند، آزمايش هاي ميداني هم براي آزمون فرضيه هاي مشتق شده از نظريه ها وهم براي پيداكردن پاسخ به مسائل عملي مناسبند.

در آزمايش آزمايشگاهي امكان دستيابي به درجه بالايي از “دقت” و ”صحت “ وجود دارد زيرا كنترل و اندازه گيري در آزمايشگاه معمولا ساده تر از مسائل ميداني است.

منبع : گروه تحقیقاتی نخبگان برتر – آموزش انجام پایان نامه – انجام مقاله – انجام پروپوزال